فراموشی

داستان هاي اين كتاب آخرين آثار داستاني تكميل و چاپ شده پيش از مرگ والاس هستند. تلخ ترين و دشوارترين داستان هاي اويند و به تعبيري خواندنشان كار ( نازك نارنجي ها) نيست . مانند تمام آثار بزرگ هنري منشوروارند يعني مي توان از آن ها تفاسير چندگانه داشت و فروغ انديشه را براي هر كس به رنگي بازتاب مي دهند . والاس در اين شش داستان با پرداختن به ملال زندگي ماشيني امروز، شگفتي هاي روان انسان ، پيشامدهاي محمتل كه نمي خواهيم فكرشان را هم بكنيم، فناوري ، نخبگان و جايگاه آن ها در جامعه چيستي و چرايي مرگ و خودكشي و آنچه در درون انسان مي گذرد در برابر ظواهر امور بار ديگر شناخت ژرف خود را از زندگي انسان به تصوير مي كشد. اين داستان ها مانند تجربه هاي دروني اند و از اين رو بهترين راه شناختن شان قرار گرفتن در معرض ( تجربه كردن ) آن هاست. هنر واقعي گزارش و توصيف نمي كند بلكه به نمايش درمي آورد و القا مي كند. والاس نيز با ما درباره ي چيزي سخن نمي گويد . آن را به ما نشان مي دهد. او باور داشت بزرگي هنرمندان بزرگ در اين است كه تماما خودشان هستند و شيوه ي خود را براي تكه تكه كردن واقعيت دارند و اينكه كتاب ها براي بيرون آوردن انسان ها از تنهايي ساخته شده اند. پس تنها ننشينيم .

تست اين مرد مردانه را بگيريم، با او برويم و نمايشي را كه از تكه هاي واقعيت خويش ساخته ببينيم.