آب‌باریکه‌ها

غربت ما را از ریشه‌های زندگی‌مان جدا می‌کند و گاه جایش اشخاصی می‌آیند که هیچ پیوند خونی با ما ندارند. این غریبی در زبان مادری‌مان شیار می‌زند و کلماتی نو را جایگزین آن می‌کند، درست همانطور که گذشته‌مان را از ما می‌گیرد و در تهی‌خانه‌ای از فراموشی می‌گذارد. اما غربت گاه به دل‌هایمان می‌سوزد، ما را به سکوت می‌برد و در سکوت مجبور می‌شویم به یادآوری توشه‌هایمان بپردازیم، مشروط بر اینکه در دنیای خوشبختی هیچ خللی ایجاد نشود.