انسان و اسطوره

در آغاز سدهٔ کنونی، اسطوره‌شناسان بر این باور بودند که اسطوره‌ها متعلق به مرحله‌ای ابتدایی از تفکر انسان هستند، زمانی که ذهن بشر جهان را از منظر تضاد خواسته‌ها می‌نگریست. آنان می‌گفتند که هر جامعه بشری باید دوره‌ای را پشت سر می‌گذاشت که اسطوره‌ها شیوه‌ای عادی برای تفکر بودند تا به مرحله‌ای از منطق و علم برسد. این نگرش، که محصول اثبات‌گرایی و عصر روشنگری بود، به بررسی اساطیر از منظر نادانی و خطای انسان می‌پرداخت.اما امروز دیگر اسطوره‌ها شیوۀ تفکر جوامع ابتدایی نیستند و با اندیشه روزمره و علمی تضاد دارند. با این حال، اسطوره همچنان مانند علم، به تبیین جهان و فهم پدیده‌ها می‌پردازد. هدف هر دو، علم و اسطوره، این است که انسان را مجهز کند تا بر کیهان تأثیر بگذارد و به او اطمینان دهد که مالک آن است. در این راستا، اسطوره از طریق نگاهی انسانی به پدیده‌ها، واقعیت‌های بزرگ را قابل درک و آشنا می‌سازد.