روزها، ماه‌ها، سال‌ها

آن سال‌ها، به نظر می‌رسید خشکی هیچ‌وقت به پایان نخواهد رسید. هوا خود به خاکستر تبدیل شده بود و زغال روزها در دست‌هایمان می‌پرید. خورشید مانند خوشه‌های بی‌پایانی در آسمان می‌درخشید و پدربزرگ، از صبح تا شب، بوی موهای سوخته‌اش را می‌شنید. گاهی اوقات دستش را به خلاء می‌برد، و در آن لحظات، می‌توانست بوی ناخن‌های ارغوانی‌اش را احساس کند. این توصیف‌ها تصاویری شبیه به کابوس در ذهن می‌سازد، فضایی آکنده از گرما، تاریکی و حس طعمی تلخ که همچنان در دل شخصیت‌ها باقی می‌ماند.