من خوبم نگران نباش

هوا کم‌کم تاریک می‌شود. پل به سالن می‌آید و به ایرن و کلر ملحق می‌شود. آن‌ها بی‌صدا دنبال هم می‌روند. وقتی یکی از آنها حرکت می‌کند، بقیه به دنبالش می‌روند. همگی به اتاق کلر می‌روند. کلر با چشمان اشک‌آلود از پله‌ها بالا آمده و گفته است که می‌خواهد تنها باشد. زمان غذاست. کلر به ماهی‌اش دست نمی‌زند و ده لیوان آب می‌نوشد. گلویش خشک شده و احساس خفگی می‌کند. ناگهان از جایش بلند می‌شود. پل و ایرن به هم نگاه می‌کنند، بدون هیچ کلامی. هر کدام از یک طرف میز بلند می‌شوند و بشقاب‌ها را در دست، به نوبت از پله‌ها بالا می‌روند. در سکوتی سنگین، هیچ‌کدام چیزی نمی‌گویند.