وهم جدایی

گاهی بیدار می شوم و آن قدر همینطور می مانم که صدای افتادن گلبرگی از گلدان را می شنوم. گاهی بیدار می مانم و آرزو می کنم کاش کسی بود و صدای فرو ریختنم را می شنید. در حریم امن تختم، بر این طناب بندبازی میان رویا و بیداری، تخیلاتم خیلی واقعی می نماید _ فقط چند قدم آن طرف تر _ همین نزدیکی هایی که هر چقدر می روی به آن نمیرسی.

پدرم پرده ها را آرام باز می کند تا از روز پرده برداری کند. هر روز شاهکاری است، حتی اگر آدم را له کند.