وهم جدایی

گاهی بیدار می‌شوم و ساعت‌ها در همان حالت می‌مانم. گاهی حتی صدای افتادن گلبرگی از گلدان را می‌شنوم، صدایی که در سکوت شب چنان واضح است که انگار دنیای اطرافم در توقف کامل است. گاهی، در این لحظاتِ بیداری که مرز بین خواب و واقعیت از هم می‌پاشد، آرزو می‌کنم که کسی باشد، کسی که صدای فرو ریختن من را بشنود. در همین لحظات، در حریم امن تختم، تخیلاتم تا حدی واقعی به نظر می‌رسند که احساس می‌کنم فقط چند قدم با آنها فاصله دارم. ولی هرچقدر که به آنها نزدیک‌تر می‌شوم، باز هم دورتر به نظر می‌آیند. پدرم پرده‌ها را آرام باز می‌کند تا روز جدید را معرفی کند. هر روز یک شاهکار است، حتی اگر این شاهکار، ما را له کند.