کاش اینجا بودی

صدایی را می‌شنوم که می‌گوید: «برای یک‌بار پلک بزن، نه، دوبار. سعی نکن حرف بزنی.»

نور خیلی شدید است. باید چشم‌هایم را ببندم.

«می‌دانی الان کجایی؟»

چیزی را در گلویم حس می‌کنم. چیزی مثل یک لوله. صدای جریان هوا و یک دستگاه را می‌شنوم. پس اینجا بیمارستان است. یک‌بار پلک می‌زنم.

«بسیارخوب دایانا. حالا سرفه کن.»

به‌محض اینکه سعی می‌کنم سرفه کنم، لوله در گلویم به‌ بالا و بیرون حرکت می‌کند. عبور لبه‌اش را در گلویم حس می‌کنم. گلویم خشک خشک خشک است.

پشت‌سرهم سرفه می‌کنم و یادم می‌آید نمی‌توانستم نفس بکشم. چشم‌هایم به پنجره‌ی شیشه‌ای چندتکه‌ی اتاقم دوخته می‌شود. حروفی را روی شیشه‌ی اتاق به‌صورت برعکس می‌بینم که برای افراد بیرون از اتاق نوشته شده است. به‌سختی می‌توانم آن‌ها را در جهت درست بخوانم.