کاش اینجا بودی

صدایی نرم و آرام به گوشم می‌رسد: «یک‌بار پلک بزن، نه، دوبار. سعی نکن حرف بزنی.» نور شدیدی در اطرافم می‌تابد، مانند یک ضربه‌ی ناگهانی به چشم‌هایم. چشم‌هایم را می‌بندم، اما آن صدا همچنان در فضا می‌رقصد، بی‌رحم و مداوم. «می‌دانی الان کجایی؟»حس می‌کنم چیزی در گلویم گیر کرده، یک لوله‌ی باریک و سرد که نفس کشیدن را برایم دشوار کرده است. صدای دستگاه‌ها و جریان هوا در گوشم زنگ می‌زند، از شدت وضوح. اینجا بیمارستان است، بدون شک. پلک می‌زنم، انگار با همین حرکت ساده، یک قدم به زندگی برگشته‌ام.«بسیار خوب، دایانا. حالا سرفه کن.»لوله در گلویم شروع به حرکت می‌کند، به‌شدت و با فشار. لبه‌اش را احساس می‌کنم که از گلوی من عبور می‌کند. گلویم خشک‌تر از همیشه است، مانند صحرای بی‌آب. پشت‌سرهم سرفه می‌کنم، و در همین لحظه یادم می‌آید که چگونه برای نفس کشیدن می‌جنگیدم.چشم‌هایم به پنجره‌ی شیشه‌ای چندتکه‌ی اتاقم می‌چسبد. حروفی را به‌طور معکوس می‌بینم که در بیرون اتاق نوشته شده‌اند. با تلاشی بی‌پایان، آن‌ها را در ذهنم می‌چینم و سعی می‌کنم با دقت و دلسوزی آن‌ها را بخوانم.