زندگی پس از زندگی

فکر می‌کنم یک جای کار می‌لنگد، چون بشر هر چیزی را که روزی به آن اعتقاد داشت، نابود می‌کند. این نابودی ناشی از ویژگی انسان است که قادر به کنار گذاشتن و تغییر هر چیزی است که زمانی برایش مقدس بوده. گاهی این تغییرات از جهل یا ترس می‌آید، و گاهی نتیجه جست‌وجو برای یافتن حقیقت یا معنای جدید است. اما آیا این روند طبیعی است یا خود بشر آن را به‌وجود آورده؟ در این چرخه بی‌پایان، شاید تنها چیزی که باقی می‌ماند خود انسان باشد، که در هر تحول دوباره خود را می‌سازد. اما این تغییرات آیا واقعاً به پیشرفت منتهی می‌شوند یا تنها نشان‌دهنده سردرگمی و جست‌وجوی بی‌پایان هستند؟