کتاب «هشت هزار سال تاریخ پوشاک اقوام ایرانی» مرجعی جامع و معتبر در زمینه تاریخ پوشاک ایرانی است که برای نخستین بار در سال ۱۳۸۵ منتشر شد و به سرعت در میان پژوهشگران و دانشجویان شناخته شد. این اثر به بررسی تحولات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی ایران در طول هشت هزار سال تاریخ می‌پردازد و تأثیر آن‌ها بر پوشاک مردم و حاکمان مختلف از جمله مادها، پارسی‌ها، قزلباش‌ها و قاجاری‌ها را توضیح می‌دهد. علاوه بر این، کتاب با استفاده از بیش از ۷۰۰ تصویر سیاه‌وسفید و رنگی، نمونه‌های مختلف لباس‌های آن دوران را به نمایش می‌گذارد. این کتاب همچنین به عنوان یکی از منابع معتبر در کتابخانه‌های دانشگاهی و فرهنگی شناخته شده و جایزه تقدیری کتاب سال ۱۳۸۶ جمهوری اسلامی ایران را کسب کرده است.

ریچل هر روز سوار قطاری خاص می‌شود که او را از کنار خانه‌هایی می‌برد که زمانی خانه‌ی خودش بوده. هر روز از پنجره قطار، بچه‌ی شوهر سابقش را می‌بیند و با درد و خشم، تغییراتی که در خانه‌اش می‌بینید را شاهد می‌شود. اما در دل این روزهای تکراری، نوری از امید برایش وجود دارد: زندگی زوجی که در نظر او بی‌نقص‌اند. هر روز، او جس و جیسون را می‌بیند و حس می‌کند آن‌ها را بهتر از هر کسی می‌شناسد. برایشان اسم گذاشته: «جس و جیسون». زندگی این زوج، همان‌طور که او تصور می‌کند، در تضاد با زندگی گذشته‌اش است که به طلاق و آشوب انجامید. اما حقیقتی پنهان در پشت تصویرهای به ظاهر کامل، او را به دنیای پیچیده‌تری از روابط انسانی می‌برد.

لوسی در طبقه‌ی بیست‌وچهارم زندگی می‌کند و ایوان در زیرزمین. اما تاریکی نیویورک، آن‌ها را در میانه‌ی راه به هم می‌رساند: در آسانسوری که با رفتن برق در شهر گیر کرده است. پس از نجات، در خیابان‌های تاریک با هم قدم می‌زنند و زیر آسمانی پرستاره—که در نیویورک نادر است—ساعاتی خیال‌انگیز را می‌گذرانند. اما با بازگشت برق، واقعیت‌های تلخ از راه می‌رسند: لوسی با خانواده‌اش از کشور می‌رود و ایوان همراه پدرش به سمت دیگر آمریکا.هرچند مسیر زندگی از هم جدا می‌شود، اما رد خاطرات آن شب باقی می‌ماند. لوسی و ایوان، با کارت‌پستال‌ها، ایمیل‌ها و تماس‌های گه‌گاهی در ارتباط می‌مانند، حتی وقتی سرنوشت آن‌ها را به شهرهایی دور مانند ادینبورو، پراگ، سان‌فرانسیسکو و پورتلند می‌کشاند. اما آیا این دو دوباره به هم می‌رسند؟جغرافیای من و تو نوشته‌ی جنیفر اسمیت، داستانی دلنشین از عشق و فاصله است. اسمیت نشان می‌دهد که مرکز دنیا گاهی یک مکان نیست، بلکه یک نفر است.